Terug naar mijn eigen bevalbubbel
Het water voelt fijn, maar ik voel niet die alleroverheersende ontspanning die ik had bij Jacky en Loïs. Ik zit even op mijn knieën, maar begin me eigenlijk steeds ongemakkelijker te voelen met Liesbeth en de geboortefotograaf zo achter mij. De prestatiedruk neemt toe en de weeën verdwijnen helemaal in bad… Na ik denk maximaal 15-30 minuten kijk ik Robby aan en zeg: “Het lukt niet zo. Ik ga er weer uit, ik wil even alleen zijn.”
Ik ga naar boven, waar ik op mijn zij op bed ga liggen en me op mijn lichaam focus. Direct effect: de weeën komen weer regelmatiger terug. Wat bizar toch he, hoe je hoofd invloed heeft op je lichaam tijdens de bevalling… Nog steeds zit ik niet op 3-4 minuten tussen de weeën, maar er is in ieder geval weer activiteit. Robby komt ook nog even fijn boven bij mij. Na ongeveer een uur ga ik toch weer in mijn hoofd en denk: “Ik moet mijn gezicht beneden maar weer even laten zien.” Wat een onzin! Maar toch doe ik het…
Alleen zijn en bevalmeditaties
Eenmaal beneden geef ik aan wat me dwars zit. Dat ik merk dat ik alleen wil zijn (net zoals tijdens de bevalling van Jacky en Loïs). Liesbeth helpt mij enorm door aan te geven dat als ik het wil, zij en de geboortefotograaf ook (even) weg kunnen gaan en later terug kunnen komen. De geboortefotograaf bevestigt dit. Met heel veel moeite zeg ik dan dat dat waarschijnlijk inderdaad het beste is. We nemen voor nu afscheid en spreken af dat we bellen of appen als we ze weer nodig hebben.
Als Liesbeth en de geboortefotograaf de deur uit zijn, besluit ik op de bank te gaan liggen en meditaties te luisteren. Robby ligt ook op de bank, aan de andere kant. Heel fijn dat hij bij me blijft. Even besef ik me dat ik dacht (en gezegd heb) dat ik verwachtte dat de baby er rond 10:00 uur wel zou zijn en het nu 12:00 uur is. Dat loopt dus even anders… Ik richt me weer op de fijne stem van de meditatie en merk dat dit me goed doet. Ik zak in mijn lichaam en de weeën komen weer wat regelmatiger. Tussen de weeën door lijk ik soms helemaal ‘weg’, de bevalbubbel die ik herken van mijn 2 eerdere bevallingen. Heel fijn, dit was de goede keuze!
Een onverwachte wending: bloedverlies
Na een klein uurtje besluit ik op te staan en wil ik even naar boven. Op het moment dat ik sta, voel ik iets warms langs mijn been lopen. Logischerwijs denk ik meteen aan nog meer vruchtwater, maar op de één of andere manier voelt het anders. Ik kijk naar beneden en zie dat het inderdaad iets anders is: bloed. Hier schrik ik een beetje van en ik ga naar de wc om het af te vegen. Ik kan echter blijven vegen tot ik een ons weeg, maar het bloed blijft komen. Dit ken ik niet van mijn eerdere bevallingen en kan ik zo ook niet plaatsen. Toch besluit ik te proberen rustig te blijven en mij op mijn ademhaling te focussen.
Wel wil ik dat Robby de verloskundige nu belt. Na even geeft hij de telefoon aan mij en vertel ik dat het best wat bloed is. Ze vraagt of ik wil dat ze meteen komt of dat ze eerst nog op huisbezoek kan. Ik vind het prettig als ze meteen komt en geef dat dan ook aan. Ook vraagt ze aan mij om mezelf te temperaturen. Dat doe ik en mijn temperatuur is prima. Daarna ga ik boven onder de douche staan. Om de weeën verder op te vangen, maar ook op niet een heel bloedspoor door huis te krijgen…
Goed nieuws: Praktisch volledige ontsluiting
Om 13:30 uur is de verloskundige er en komt ze bij mij in de badkamer. Ze ziet mijn bloedverlies en vraagt of het oké is voor mij om inwendig te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik, na de onregelmatige weeënactiviteit, het idee dat ik misschien op een centimeter of 4 à 5 zit. De verloskundige geeft tijdens het toucheren aan dat ze overduidelijk mijn vliezen nog voelt en dat er veel spanning op zit, door vruchtwater tussen het hoofd van mijn baby en de rand van de vliezen. Ze noemt het een uitpuilende vochtblaas. Ik krijg er meteen een beeld bij… Oké, dus net als bij Loïs zijn mijn vliezen blijkbaar niet volledig gebroken vannacht, maar heb ik waarschijnlijk een hoge vliesscheur. Typisch weer.
Maar dan komt het meest verrassende nieuws… Ze zegt: “Ik ben heel blij met wat ik voel, namelijk praktisch volledige ontsluiting.” Mijn bloedverlies zou hierdoor verklaard kunnen worden, gelukkig. Even schakelen, want HUH?! Volledige ontsluiting? Hoe dan?! De verloskundige zegt dat ze vermoedt dat als ze mijn vliezen breekt, ik binnen 5 minuten een baby heb… Ik moet opnieuw schakelen.
De laatste voorbereidingen voor de geboorte
Rond 13:50 uur wordt Gemma al gebeld voor de partusassistentie vanuit de kraamzorg. Robby belt Liesbeth en de geboortefotograaf om door te geven dat ze weer terug kunnen komen, haha! Rond 14:15 is Liesbeth er gelukkig weer. De geboortefotograaf moet echter uit Enschede komen en heeft ook nog eens pech met haar auto, en dat terwijl het -nog steeds- erg slecht en stormachtig weer is… Ze doet haar best om zo snel mogelijk te komen.
Intussen lig ik nog even op mijn zij op bed. Het bad beneden voelt niet meer als de plek waar mijn baby geboren moet worden. De verloskundige vindt het ook fijn als ik ‘op het droge’ blijf, zodat ze het bloedverlies beter in de gaten kan houden. Na elke wee komt er een stroompje bloed mee. Inmiddels ligt alles klaar voor de geboorte van onze babyboy.
Transitiefase: De intensiteit neemt toe
Ik vang nog steeds de -toenemende- weeën rustig op. Het toilet in de badkamer, met gesloten deksel, is de place to be voor mij inmiddels. Tijdens mijn eerste bevalling vond ik deze houding ook erg fijn. Robby is en blijft bij mij en streelt mij als ik daar behoefte aan heb. Heel duidelijk voel ik dat ik langzaam overga van de actieve ontsluitingsfase naar de overgangsfase, waarbij de weeën pittiger worden en ik steeds iets meer druk ga voelen. Misschien dus toch nog geen volledige ontsluiting, maar nog een centimeter of 2 te gaan…
Intussen denk ik na over de optie mijn vliezen te laten breken. Dit voelt nog niet comfortabel en ik vind het ook een beetje spannend, omdat het dan ook plotseling heel snel kan gaan en intens kan worden. Terwijl ik de overgangsweeën rustig opvang met mijn ademhaling, vraagt de verloskundige aan Robby of hij dit zo herkent van mij. Robby bevestigt dit. Ze geeft aan dat het heel bijzonder is dat ik zo rustig blijf ademen. Geeft maar weer eens aan hoe krachtig je ademhaling is en hoe het je helpt als je daarop blijft focussen!
De keuze: Vliezen laten breken
Rond 15:00 uur sta ik naast het bed en tipt de verloskundige mij om te hurken en een beetje mee te drukken, zodat mijn vliezen wellicht spontaan breken. Dit voelt echter niet fijn voor mij en ik besluit weer te gaan staan en leun hierbij op het bed. Robby en Liesbeth steunen mij nog steeds en inmiddels is de geboortefotograaf gelukkig ook weer gearriveerd.
Ik vind het opvallend dat ik vaak moet plassen tussen de weeën door, terwijl barende vrouwen vaak juist niet meer voelen dat ze moeten plassen. Rond 15:15 bespreek ik met de verloskundige dat ik toch wil proberen mijn vliezen te laten breken. Dit omdat ik in mijn achterhoofd de woorden van de voetreflextherapeut heb: “Het zou wel eens kunnen dat de baby een beetje hulp nodig heeft tijdens de geboorte, bijvoorbeeld met vliezen breken.”
Ik moet eerst nog een aantal keer naar de wc en blijf het spannend vinden, dus ben een beetje aan het uitstellen. Om 15:45 uur voelt het dan eindelijk helemaal oké voor mij en gaat de verloskundige mijn vliezen breken…
